Prawdopodobnie byli reżyserzy z Hollywood marzyli, że w końcu jeden z nich pójdzie na całość. Nikt tego nie zrobił. Prawie wszyscy filmowcy byli zagraniczni, jak japońska reżyser Nagisa Oshima w swoim 1976 roku W królestwie zmysłów, a ponad dwie dekady później Patrice Chéreau z intymnością, Leos Carax w Polu X, Catherine Breillat z Romance i Lars von Trier w Antychrystie (w którym strzał penetracyjny, który ma miejsce, gdy Charlotte Gainsbourg i Willem Dafoe uprawiają seks, jest wykonywany przez dwie role). prowokatorem, i choć łatwo to ominąć, od prawdziwego i wciąż nierozwiązanego problemu estetycznego, który Southern wydaje się pojmować: Jak filmować seks bez popadania w nieśmiałość lub rażącą prymitywność? Seks zawsze był tabu, które w filmy, muszą być ciągle zepsute. Niewiele było filmów, w których widzimy wstrząsy uznania naszego własnego życia seksualnego - nie traumy czy wstrząsu, ale po prostu naturalnego zachowania, które uważamy za oczywiste. Niewiele scen seksu wciąż istnieje w konwencji komiksu, która obecnie stanowi główny nurt amerykańskich filmów, jest pełnych absurdalnych konwencji. (Moją ulubioną jest aktorka, która ciasno ściska prześcieradło między ramionami i torsem, jak post-koitalna bandeau boob.) Kiedy widzisz coś zbliżającego się do naturalnego zachowania, na przykład moment w cudownym romansie noir Wayne'a Kramera The Cooler, w którym Maria Bello swobodnie opiera dłoń na Williamie Nagie krocze H. Macy to szok. Nie akt, ale uświadomienie sobie, jak bardzo kino unika tej części naszego życia.
W pewnym momencie w Blue Movie Boris przypomina sobie scenę z jednego ze swoich filmów, w której główni bohaterowie się kochają, a mineta jest sugerowana jako głowa głównego aktora. stopniowo wysuwa się z kadru […], po czym kamera zbliża się do jej zamkniętej twarzy i zatrzymuje jej wyraz narastającego zachwytu ”. Dla Borisa to wymówka, a krytycy doceniający „smak” sceny sprawiają, że wydaje się ona jeszcze bardziej wymyślna. Boris nie chce już się wymyślać. Ale brak radzenia sobie rodzi własny zestaw problemów. W swoim eseju o Bonnie i Clyde Pauline Kael napisała o tym, jaki byłby zły smak, gdyby film, z powodu dobrego smaku, uniknął pokazania nam przemocy, która była jego przedmiotem. Ale oczywiście przemoc, którą pokazuje nam film, była fałszywa. Kiedy seks w filmie staje się prawdziwy, kiedy aktorzy są zobowiązani do uprawiania seksu, fikcja filmu i rzeczywistość ich bohaterów zostają nagle odrzucone. (Bez obrazy dla Marka Rylance'a, wspaniałego aktora, ale bardzo wątpię, że myślał w swojej postaci, kiedy Kerry Fox doprowadziła go do orgazmu na ekranie w Intymności.) Nikogo nie obchodzi, czy fikcja porno jest zepsuta, ponieważ porno jest tak samotne -minded. Wszystko w tym jest wymówką, przygotowaniem do seksu. Nie jest z mojej strony oryginalne stwierdzenie, że porno wróciło teraz do swoich korzeni jako epizodyczne bębny kawalerskie (chociaż ton tak dużej ilości aktualnego porno jest po prostu wredny), ale nawet gdy reżyserzy próbowali robić filmy porno jako rzeczywiste funkcje, było nic, co zbliżałoby się do psychologii lub złożoności prostego dramatu. Nie mogło być. Te rzeczy stanęłyby na drodze do podniecenia, co jest raison d'être porno. Pozostaje więc paradoks, że przynajmniej z psychologicznego punktu widzenia aktualność porno jest znacznie mniej realna niż sztuczność dramatu. A jednak dlaczego tak wiele wymyślnych scen seksu przypomina unikanie i tchórzostwo? Jeden z wielkich żartów w Blue Movie polega na tym, że w trakcie trwania projektu Borisa, kiedy on i jego scenarzysta gratulują sobie śmiałości swojej wizji, gdy aktorzy mówią o ciężkości jego koncepcji, film Southern opisuje Borysa, który wydaje dźwięki nie większe niż jego oryginalna koncepcja: zgrabne, dobrze nakręcone porno z obsadą gwiazdorskich lat dziewięćdziesiątych (aby zapożyczyć południowodyzm). Nie ma większej głębi niż kołowrotki z jeleniem, których estetyczna pustka uraziła Borisa, ale to podnieca. Pretensja Borisa do bycia reżyserem odpada, a instynkt artysty dekoratora przejmuje kontrolę (co okazało się łukiem kariery Kubricka). Bez końca rozmawia ze swoimi aktorami przez psychologię scen, ale to oszustwo, nawet jeśli nie może się do tego przyznać. Bardziej interesuje go uchwycenie błysku światła słonecznego na pąku łechtaczki. Banalność filmu Borisa to świetny temat dla satyryka, który tak lubił deliryczną przesadę.
Wydaje się, że wszystkie odcinki podążają za znużonymi trikami porno: jest tam uczennica, która uwiedziona przez swoją dziewczynę z entuzjazmem lubi Sapphic przyjemności; jest biała kobieta wychowana w tropikach, która nie może oprzeć się pokusie miejscowych mężczyzn; a ponieważ jest to pornografia, Czarni mężczyźni rekrutowani do odgrywania roli jej kochanków są oburzająco powieszeni, chociaż kilku z nich woli chętnego do współpracy projektanta produkcji od swojej czołowej damy; wszystko to w przepięknych lokalizacjach odkrytych chat z ryczącym ogniem, ustronnych grot nad rzeką. To pomysłowe, ale to nie jest sztuka. Myślę, że Southern sugeruje, że impuls, by włączyć innych i być w stanie bycia włączonym, redukuje wszystko inne w naszych głowach do papki, co dla artysty oznacza leczenie złożoności seksu. To jest komedia i anarchia seksu - a anarchia to stan, w którym Southern pisarz czuł się jak w domu. transakcji, dźgania w plecy i kłótni, które sprawiają, że każdy film wydaje się cudem, nie mówiąc już o dobrym. Te części Blue Movie mają powiązania z bezwzględnością showbiznesu, którą Budda Schulberg uchwycił w What Makes Sammy Run? i John O’Hara w jego wciąż nieopowiedzianym 1962 roku The Big Laugh, jednej z wielkich hollywoodzkich powieści. W Blue Movie zimnooki hollywoodzki obserwator pracuje razem z napalonym nastolatkiem z zapaloną wiśniową bombą w jednej ręce, a drugą na przodzie swoich Levi's. Obaj chcą zobaczyć, ile ciśnienia mogą wpompować w całe urządzenie, zanim wszystko wybuchnie.
Kiedy to się dzieje, wygląda to tak, jakby grupie ludzi podano lizergiczny afrodyzjak w środku bójki na ciasto. Nawet mafia i Watykan wkraczają do akcji. Blue Movie to jedna z nielicznych fars, które wiążą się w węzły, a potem zamiast skubać węzły, eksplodują. Jeśli Terry Southern jest artystą w tym czasie, jest to również epoka szczególnie niepożądana dla takiego artysty jak on. Żyjemy w momencie, gdy ważne pytania o zgodę i władzę - które oczywiście są częścią szerszego pytania o to, kto ma władzę nad całym naszym życiem - zostały zalane domniemaniem, że istnieje uzgodniony kodeks prawidłowego zachowania, który rządzi każdy aspekt doświadczenia seksualnego, w tym nasze fantazje. Tam, gdzie uważa się, że fantazje powinny być traktowane tak, jakby były rzeczami, które fantasta faktycznie odegrał lub odegrałby, gdyby miał szansę. Tam, gdzie nieuniknione bummery związane z życiem seksualnym - zamieszanie, żal, a nawet poczucie wykorzystania - są traktowane jako nie różniące się od znęcania się lub przymusu. A gdzie przejęcie sprawstwa nad naszym życiem seksualnym, co oznacza zaakceptowanie tego, że te kiepskie części się zdarzają, jest uważane za mniej oświecone niż twierdzenie, że jest ofiarą.
W tym kontekście chciałbym przedstawić argumenty na rzecz uwolnionej pornograficznej wyobraźni Blue Movie dla tolerancji, ale jako wezwanie do nietolerancji, nietolerancja pruderii połowy wiktoriańskiej uchodziła za myśl postępową, taką, która traktuje wolność seksualną jako coś, czym powinien zarządzać właściwy rodzaj ludzi. Innymi słowy, przebudzona wersja tego rodzaju represji, którą prawo od dawna stosuje do swoich celów. Aby dopuścić się parodii cytatu Emmy Goldman, myślę, że Terry Southern, miotacz bomb stworzony na te trudne czasy, mówi, że jeśli nie może się szarpać, to nie chce być częścią twojej rewolucji. Zoomba! ¤Charles Taylor jest autorem książki Opening Wednesday at a Theater or Drive-In Near You. Mieszka i pisze w Nowym Jorku.
No hay comentarios:
Publicar un comentario