Żarty nie bawią się tylko seksistowskimi, rasistowskimi i homofobicznymi konwencjami - wskakują w nie, nadymają je, czynią śmieszniejszymi bardziej niż kiedykolwiek, dopóki nie staną się kandydatami do Mount Rushmore bez gustu. Nie zamierzam fałszować książki i twierdzą, że jego skandaliczna jest prośba o zrozumienie lub tolerancję. Southern, jak każda prawdziwa wrażliwość komiksowa, chciał zobaczyć, jak daleko może się posunąć, a przy okazji zobaczyć, jak daleko czytelnik jest skłonny się posunąć. Czy Southern posuwa się za daleko? Oczywiście, że on to robi. A jego przeraźliwe opowiadanie „Krew peruki” (ostatnia część wspaniałej kolekcji Red-Dirt Marijuana and Other Tastes) opowiada o tym, jak taka wrażliwość grozi odcięciem się od ludzkości, której nie może się oprzeć próbom oburzenia . Aby śmiać się z Terry'ego Southern'a, musisz śmiać się z tego, co cię przeraża, obrzydza, a nawet denerwuje. W Blue Movie jest to odrażające, gdy szef studia, nekrofilka z szafy, bezcześci zwłoki swojej gwiazdy numer jeden. Ale żart jest również logicznym rozwinięciem niemal kanibalistycznej natury systemu gwiezdnego. Aby cieszyć się Terry Southern, musisz dotrzeć na falę autora, który był zainteresowany potencjałem chaosu - i mam na myśli zawodzące syreny, ludzie biegający po ulicach lub walczący ze sobą o ostatnia butelka wody, panika na zakręcie apokalipsy - bo chaos uznał za zabawny. Dźwięk, który odbija się echem w jego książkach, to rechot samego autora, konwulsyjnego z powodu tego, co zrobił. Wyraźny kontrast w twórczości Terry'ego Southern'a jest między komfortem autora w chaosie a śmiertelną precyzją tonu, tempa i doboru słów. Norman Mailer w pamiętny sposób sklasyfikował pisarstwo Southern jako „czystą, wredną, chłodno przemyślaną i morderczą prozę”. Każdy opis był dokładnie poprawny. Południa hipsterska z Południa, zamiłowanie amerykańskiego ludu ludowego do pseudonimów i skrótów, przyjazny busteryzm klasy średniej przedsiębiorcy z małego miasteczka oraz wyrafinowane, niemal wybredne zachowanie. Jego głos jest tak, jakby angielski dżentelmen został uwięziony w ciele lekko obłąkanego Jaycee, któremu podano lek, który pozwolił mu wypluć najbardziej profanacyjne fantazje, a wszystko to z niezmiennie dobrymi manierami. Rok po śmierci Southern William Styron opublikował wspomnienie swojego przyjaciela w The Paris Review, które zawierało relację z trasy koncertowej, w której Styron, jego żona Rose i Southern wzięli udział w więzieniu Cook County w Chicago, podczas którego Southern miał okazję siedzieć w elektryczne krzesło.
Odpowiedział: „Zawsze chciałem doświadczyć gorącego przysiadu, to znaczy zastępczo. Ale myślę, że dzisiaj odrzucę twoje bardzo kuszące zaproszenie ”. I ta grzeczność pozostała nawet wtedy, gdy Southern zajął się bardziej lubieżnymi sprawami. W liście cytowanym w The Candy Men, historii Candy Southern'a i Masona Hoffenberga, napisanym przez syna Southern Nile'a, Southern próbuje pomóc nerwowemu redaktorowi znaleźć odpowiedni eufemizm dla „koguta”. Oczywiście, tak jak w przypadku wszystkich eufemizmów, każdy z nich wydaje się być brudniejszy niż słowo, które mają zastąpić: „Nie nalegam, aby słowo„ kogut ”[…]„ Gorący smar ”jest akceptowalny, podobnie jak„ wędzidło ”,” wood ',' rod ',' dip-stick ',' trzon ',' laska 'i' galaretka '(lub' jumbo 'lub bardzo współczesna' zoomba '!) ”. To samo dotyczy „pełnego pióra analnego”, terminu używanego w Blue Movie zamiast „pieprzenia w dupę”, znacznie bardziej przyzwoitego i około 10 razy brudniejszego. Język południa to nie tylko kwestia kontrastów i doboru słów, ale także kwestia rytm, skróty (takie jak opis sceny literackiej przez Southern'a jako „biznes o jakości oświetlonej”) przynoszą ci krótsze tempo, niż się spodziewałeś, ale narzucają nowe tempo, które sprawia wrażenie, jakby było tam przez cały czas, czekając naotarta. W Candy dwaj chłopcy z bractwa, pijący i napaleni w barze w Greenwich Village, „podniecają się i mają ochotę na kotka”. Nieprzyzwoity? No pewnie, ale w rytmie tego zdania następuje zwięzłe wznoszenie i opadanie, satysfakcja z usłyszenia rzuconej uwagi, wygłoszonej fachowo, a następnie pozostawionej na uspokojenie, wibrująca szpilka brudnego dowcipu. Do tego wszystkiego, w Blue Movie, Southern dodaje slang showbiznesu, w większości czytając go tak, jakby hipster przejął ksero w Variety. W ten sposób „dorobek” tego chwalonego reżysera można podsumować nie tylko jako zdobycie czołowej statuetki w Wenecji i Cannes, ale także jako „roztrzaskanie pudełka”. Niewielu amerykańskich pisarzy lubi styl. Jesteśmy zbyt poważni jako naród, zbyt przywiązani do tworzenia naszej sztuki o przesłaniach lub lekcjach, i to zazwyczaj łatwych do przyswojenia. Amerykańscy autorzy, dla których styl jest czymś zbliżonym do etyki pisania, są często najbardziej eleganccy. Pomyśl o smukłych komediach W. M. Spackmana o erotycznych manierach, szytej na miarę zjadliwości wersetu Fredericka Seidela lub o Raymondzie Chandlerze, którego styl pokonał go swoim moralizmem i pokonał go dwa z trzech. Southern, którego elegancka proza istnieje pośród opisywanego chaosu i rutyny, jest takim stylistą. Mówienie tego, co właściwe - nawet jeśli jest to najbardziej oburzająca lub nieprzyzwoita rzecz - dokładnie we właściwy sposób jest jedyną moralnością, która działa w jego twórczości. Blue Movie to jego najlepsza powieść, najzabawniejsza, najbardziej ekstremalna i najbardziej trwała narracja. Sercem jest Boris Adrian, „King B.”, hołd Southern dla Stanleya Kubricka, z którym Southern współpracował przy scenariuszu do dr Strangelove. Blue Movie ukazał się dwa lata po uznanym drzemce Stanleya K w 2001 roku, a zatem praca Borisa jest szalenie chwalona, szalenie udana i prawie niezrozumiała.
Jest także w stanie robić to, na co ma ochotę, jeśli jest coś, co chciałby zrobić. Boris nie ma już nawet energii, by czytać scenariusze, a na początku Southern sugeruje, że Boris żyje w stanie rozpieszczonej pustki (rodzaj, który wyprodukował 8 ½ Felliniego), stan, w którym dyrektorzy są zachęcani do wiary w głębię czającą się wewnątrz. ich każde na wpół uformowane długopisy. Inspiracja, jeśli tak to nazwać, pojawia się podczas hollywoodzkiej imprezy otwierającej książkę i pokazu nieuchronnego kołowrotka jelenia. To, co widzi Boris, to „[u] gburowaci ludzie w ostrym, płaskim oświetleniu, zdominowani przez ten sam tylny mistrzowski strzał […] pośladków kretynów wbijających się bez przekonania w garnek miodu w czarnych pończochach głupkowatej dziewczyny - z tym że w jakiś sposób wyglądał bardziej jak szambo ”. B. zastanawia się: „Jak to jest możliwe, aby atrakcyjna dziewczyna wyglądała tak źle?” Postanawia więc, że to on wyzwoli ekran, wprowadzając blask, moc gwiazd i wizję, których nie można znaleźć w filmach kawalerskich. „Dlaczego nie jest możliwe” - pyta - „zrobić taki, który jest naprawdę dobry - taki, który jest naprawdę erotyczny i piękny […] załóżmy, że film został nakręcony w warunkach studyjnych - pełnometrażowy, kolor, piękni aktorzy, mocna fabuła. „W tym celu Boris werbuje do pomocy niezależnego producenta Sid Krassmana (którego nazwisko mówi wszystko, co trzeba wiedzieć),„ włochatego, przysadzistego człowieka ”, gadatliwego i wulgarnego dla swojej duszy.
No hay comentarios:
Publicar un comentario